ସମୟ - ପ୍ରଜ୍ଞା ପରିମିତା ନନ୍ଦ

ଯୁଗ କେତେ ବଦଳି ଗଲାଣି । ଲୋକ ଖୋଲା ପଡିଆ, ପାର୍କ, ହାଟ, ବଜାର ଅପେକ୍ଷା ଏବେ ଇଣ୍ଟରନେଟ ରେ ଅଧିକା ମିଶୁଛନ୍ତି। ସୋସିଆଲ୍ ମିଡିଆ ରେ ପୁରୁଣା ବନ୍ଧୁ ସବୁ ମିଳୁଛନ୍ତି କୁଆଡେ। ହେଲେ ତାଙ୍କୁ ସେ ସ୍ମାର୍ଟ ଫୋନ୍ ଟା ଚଲେଇ ଆସେନାହିଁ ପରା। ଛୁଇଁ ଦେଲେ କୁଆଡେ କଣ ସବୁ ଖୋଲି ହେଇଯାଉଛି ମନକୁ ମନ । ଡର ମାଡେ। ତେଣୁ ପୁଅ ଦେବେଶ କୁ କହିଥିଲେ ଟିକେ ଶିଖେଇ ଦେବା ପାଇଁ। ସେ ଚେଷ୍ଚା କରିଥିଲା ହେଲେ, ଦୁଇ ତିନି ଥର ପରେ ଚିଡି ଯାଇ କହିଲା, “ତୁମ ଦ୍ୱାରା ହେବ ନାହିଁ ବାବା, ତୁମେ ସେଇ ଟିପା ଫୋନ ରେ କାମ ଚଳାଅ”। ହଁ ତାର ବି କଣ ଦୋଷ! ସମୟ ବି ତାକୁ କେଉଠିଁ? 

ଦୀର୍ଘନିଃଶ୍ୱାସ ଛାଡି ଅନୁଷା ଙ୍କ ଡାକ ରେ ଚା’ ପିଇବା ପାଇଁ ଉଠି ଆସିଲେ ଦେବୀପ୍ରସାଦ ବାବୁ। 

ଆସୁ ଆସୁ ଦେବେଶ କୁ ଦେଖଲେ ମନଦୁଃଖ କରି ବସିଛି । ତାଙ୍କୁ ଦେଖି ଉଠିଆସିଲା । କହିଲା, “ମୋତେ କ୍ଷମା କରିଦିଅ ବାବା। ତୁମକୁ ଏମିତି କହିବା ମୋର ଉଚିତ୍ ନଥିଲା। ପିଲାବେଳେ, କଥା କହିବାବେଳେ, ଚାଲିଲା ବେଳେ, କେତେ ଝୁଣ୍ଟି ନଥିବି ମୁଁ ବାବା! ସେତେବେଳେ ତୁମେ ଯଦି ମୋ ହାତ ୨/୩ ଥର ରେ ଛାଡି ଦେଇଥାନ୍ତ, ତେବେ କଣ ମୁଁ ଆଜି ଏଇଠି ପହଞ୍ଚିପାରିଥାନ୍ତି? ତେବେ ମୁଁ କାହିଁକି ଆଜି ତୁମ ହାତ ଏତେ ଶୀଘ୍ର ଛାଡିଦେବି? ତୁମେ ସ୍ମାର୍ଟ ଫୋନ ର ବ୍ଯବହାର ନ ଜାଣିଲା ଯାଏଁ ମୁଁ ଶିଖେଇବି ବାବା”। 

ଦେବୀପ୍ରସାଦ ବାବୁ ଙ୍କ ଆଖିରେ ଲୁହ ଜକେଇ ଆସୁଥିଲା । 

ସମୟ ସିନା ବଦଳିଛି ହେଲେ ସେ ପାଇଥିବା ସଂସ୍କାର ଓ ଦେଇଥିବା ସଂସ୍କାର ଏବେ ବି ଅକ୍ଷୁର୍ଣ୍ଣ ଅଛି।

ପ୍ରଜ୍ଞା ପରିମିତା ନନ୍ଦ

ଗୌହାଟୀ, ଆସାମ ।